Het kost me zelfs mijn nachtrust.
Afgelopen nacht heb ik 1 x gekeken of er al vooruitgang was.
3 weken lang heb ik iedere dag de broedeitjes een paar maal gekeerd, de machine hield de temperatuur op de juiste hoogte, zelf moest ik de luchtvochtigheid in de gaten houden.
En uiteraard heb ik vaak mijn nieuwe kippenstemmetje geoefend boven de eitjes.
En gisteren was het zover, dag 20 .... het eerste ei was aangepikt. Uren hebben we zitten kijken.
Op facebook plaats ik heel regelmatig foto's en filmpjes voor vrienden en familie.
Daar krijg ik ook leuke reacties op, zoals deze foto waaraan "liefde is" is toegevoegd.
's Avonds kwam er nog een stukje eierschaal af, maar verder gebeurde er weinig.
Midden in de nacht heb ik nog een keer gekeken rond 01.30 uur, het kuiken ademde nog en verder is alles onveranderd.
Maar dan, 's morgens vroeg, 7 uur .... snel kijken.
En daar zit de ukkepuk, nog helemaal nat en wiebelig.
Binnen een half uur wordt de 2e kruimel geboren, een dwergzijdehoentje.
De kuikentjes zijn redelijk snel droog. De deksel gaat NIET van de broedmachine af.
De luchtvochtigheid moet hoog blijven tijdens het uitkomen. Die is nu opgevoerd van 50% naar 70%.
In het begin vallen de kuikentjes snel in slaap, schrikken wakker, piepen, kijken me aan door de deksel en vallen weer om.
Inmiddels is het 6 uur later en de 2 kleintjes willen er graag uit.
Een derde ei is aangepikt, maar ik zie weinig gebeuren.... wat is dit zenuwslopend zeg.
Ik troost me al bij de gedachte dat ik maar 2 kuikentjes heb, gelukkig is de dag nog niet voorbij.
Wordt vervolgd.